Najlepsze przed tobą

Źródło

Tytuł: Love, Rosie

Autor: Cecelia Ahern

Tłumaczenie: Joanna Grabarek

Tytuł oryginału: When Rainbows End

Wydawnictwo: Akurat

Data wydania: 3 grudnia 2014

Liczba stron: 512

Rosie i Alex od dzieciństwa są nierozłączni. Życie zadaje im jednak okrutny cios: rodzice Alexa przenoszą się z Irlandii do Ameryki i chłopiec oczywiście jedzie tam razem z nimi. Czy magiczny związek dwojga młodych ludzi przetrwa lata i tysiące kilometrów rozłąki? Czy wielka przyjaźń przerodziłaby się w coś silniejszego, gdyby okoliczności ułożyły się inaczej? Jeżeli los da im jeszcze jedną szansę, czy Rosie i Alex znajdą w sobie dość odwagi, żeby spróbować się o tym przekonać? [lubimyczytac.pl]

Ej, nikt mi nie powiedział, że tam będą tylko listy i zapisy z czatów. Myślę, że ktoś powinien był mnie uprzedzić, chociażby ze względu na to, że dosyć ciężko jest się przestawić na ten właśnie typ lektury. To była rzecz, która przez dłuższy czas mnie denerwowała, ale spokojnie, da się przyzwyczaić. Po kilku rozdziałach już nawet mi się podobało. Oczywiście, czytałam już wcześniej książki, w których pojawiały się inne formy kontaktu niż dialogi, ale jestem pewna, że nigdy nie było to na skalę całej powieści. No i muszę przyznać, że ta forma bardzo dobrze wyszła autorce. Myślałam, że trudno przekazać emocje przez pismo (emotikonki się nie liczą!), ale zdarzyło mi się śmiać, a także mieć zaszklone oczy.

Przeczytajcie tę książkę, jeśli: Macie ochotę na coś lekkiego. Zachowajcie ją na deszczowe popołudnie lub wolny weekend.

Nie czytajcie tej książki, jeśli: Szukacie czegoś, co zmieni wasze życie. „Love, Rosie” raczej nie zmieni nic, po prostu zaczniecie poszukiwać rzeczy, które do tej pory mogliście przeoczyć.

Najprościej rzecz ujmując, „Love, Rosie” to zabawna historia o przyjaźni, nieudanych związkach oraz o długotrwałym uczuciu zwanym miłością. Forma książki sprawiła, że może na początku ciężko mi się było wciągnąć (nie przywykłam do zdobywania wiadomości z drugiej ręki), ale jak już wpadłam w historię i przywiązałam się do bohaterów, to na dobre. Co najważniejsze, upodobniła mnie do nich, sprawiła, że razem z nimi śmiałam się i przeżywałam smutki, a także miałam nadzieję, że szczęśliwe zakończenie nastąpi dużo, dużo wcześniej. W końcu, kto powiedział, że książki są tylko dla zabawiania?

Moja ocena: 8/10