Nie ma już nadziei w Perdido Beach

 

Tytuł: "Faza czwarta. Plaga"

Tytuł oryginalny: "Plague. A GONE novel"

Autor. Michael Grant

Tłumaczenie: Natalia Mętrak

Seria: GONE #4

Wydawca: Jaguar

Liczba stron: 424

Moja ocena: 10/10

„ – Zabierajmy się stąd, póki możemy – ponagliła Dekka. - Wzięłam pistolet, jakby co.

- Grozi nam niebezpieczeństwo? – załkała Taylor.

- To na wypadek, gdybyś mnie wkurzyła”

„ – Zrobimy, co w naszej mocy – powiedziała Dahra obojętnym tonem. A kiedy wyszli, dodała: - Czyli nic.”

„Nie ma już nadziei w Perdido Beach.” – takim optymistycznym akcentem wita nas okładka czwartej już części serii GONE Michaela Granta. Do tego, że należy ona do moich ulubionych cyklów młodzieżowych nie muszę nikogo przekonywać. Ale czy nadal jest czym się zachwycać? Czy kolejne tomy nie są już ciągnięte na siłę? Wszystkich od razu mogę zapewnić, że powyższe słowa nie odnajdują zastosowania w rzeczywistości, bo „Plaga” dumnie stoi na poziomie poprzedniczek, a nawet go przewyższa!

Zapasy wody się kończą, a i tak to, co pozostało, nie wystarcza dla wszystkich. Kolejne dzieciaki umierają na nową odmianę grypy, której uleczyć nie potrafi nawet Lana. Dodatkowo, po mieście zaczyna panoszyć się kolejna choroba, przez którą z ciałami niektórych mieszkańców ETAP-u dzieje się coś strasznego. Na tyle, ze ogarnięte bólem dzieciaki same błagają o śmierć. Zaraza rozprzestrzenia się bardzo szybko – niedługo nie będzie komu z nią walczyć. Rada zmuszona jest ogłosić kwarantannę na terenie całego miasta, czyli delikatnie mówiąc, zamknąć wszystkie dzieciaki w domach bez dostępu do wody ani jedzenia. Na dodatek, z więzienia ucieka Drake – krążący po ulicach Biczoręki wzbudza powszechną grozę. Mały Pete, autystyczny brat Astrid śni w morderczej gorączce. Jego rozum wytwarza koszmarne majaki, z którymi walczyć muszą mieszkańcy Perdido Beach. Jakby tego było mało, Ciemność budzi się i szuka dostępu do miasta...

Gone niewątpliwie podskoczyło, jeśli chodzi o ilość scen akcji. W porównaniu z „Plagą”, poprzednie części wypadają pod tym względem słabo. Do samego końca nie jesteśmy pewni, kto wyjdzie z opresji cało, a komu Edilio może już kopać grób na placu. Krew się leje, z kątów wyłażą różne okropieństwa, które należy jak najszybciej ubić, więc się je ubija. O ile poprzednie części nie obfitowały w takie rzeczy aż tak, to w „Pladze” mamy nawet tego przesycenie. W tomach poprzednich mieliśmy okazję czytać opisy wychudzonych ciał, czy potyczek pomiędzy Samem i Cainem, natomiast na kartach plagi roi się od, nieco makabrycznych jak na mój gust, masakr. Nie ukrywam, dodało to lekturze pewnego rodzaju smaczku, chociaż nie raz odwracałam na chwilę wzrok z obrzydzeniem.

Nie wiem co się stało, ale jakoś tak nagle przestałam darzyć bohaterów ogromną sympatią. Nie jest do końca tak, że ich nienawidzę, jakieś tam ciepłe uczucia nadal do nich żywię. Prawdopodobnie powodem takiej zmiany jest coraz trudniejsza sytuacja w ETAP-ie. W tym miejscu, autor zdecydowanie powołał zadaniu, bo udało mu się ukazać psychikę i motywy zachowania bohaterów. Wiadomo, po takich przeżyciach nerwowo załamałby się każdy, czego odzwierciedlenie znajdujemy w „Pladze”. W końcu, nie jest dobrze, skoro coś pęka nawet w Genialnej Astrid, prawda?

Tak jak w poprzednich tomach, fan każdej z postaci głównych znajdzie coś dla siebie. Znajomym już sposobem, narracja trzecioosobowa przeskakuje pomiędzy konkretnymi osobami zdradzając nam akcję z różnych miejsc i punktów widzenia. O ile w poprzednich tomach wszyscy bohaterowie znajdowali się w jednym miejscu (no prawie...), nie było to aż tak potrzebne, gdyż wszystko spokojnie mogłaby zrelacjonować jedna osoba. Ale w „Pladze” każdy znajduje się gdzie indziej, więc taki pomysł okazał się dobrym rozwiązaniem. Dodatkowo, Michael Grant postanowił wpleść w fabułę kilka fragmentów z punktu widzenia Peteya, co mogło podziałać na naszą wyobraźnię. Bardzo mi się to spodobało, więc mam nadzieję, ze autor rozwinie pomysł w kolejnych częściach.

Samo zakończenie może i nie wycisnęło ze mnie łez, czy nie wiadomo jakiego wzruszenia, za to niewątpliwie wbiło mnie w fotel, a w każdym razie w miejsce, gdzie akurat siedziałam. Czy ktoś z Was może się orientuje, kiedy wychodzi kolejna cześć? Naprawdę chciałabym poznać dalsze losy mieszkańców Perdido Beach, więc chyba zaraz pójdę poszukać spoilerów...

Tak czy siak, pewna jestem tego, że czas spędzony z serią GONE będzie niezapomniany i emocjonujący. Dlatego też, ci, którzy zapoznali się chociażby z tomem pierwszym, potrzebują pewnie tylko impulsu, który popchnie ich w sidła „Głodu”, żeby następnie z niecierpliwością sięgnąć po „Kłamstwa”. Jeśli jednak znalazł się ktoś, kto przygodę w tym zamkniętym światku postanowił zamknąć na tomie trzecim, chciałabym go serdecznie zaprosić do powrotu do ETAP-u w postaci „Plagi”, gdyż jest ona, w moim mniemaniu, chyba najlepszą do tej pory częścią serii.

A tak na marginesie, kto według Was znajduje się na okładce?

Na cykl GONE składają się"

1. Faza pierwsza. Niepokój

2. Faza druga. Głód

3. Faza trzecia. Kłamstwa  ---> RECENZJA

4. Faza czwarta. Plaga

5. Faza piąta. Strach

6. Faza szósta. Światło (tytuł niepotwierdzony)