Oni są ważniejsi

Tytuł: 

1. "Akademia wampirów" - RECENZJA

2. "W szponach mrozu" - opis

3. "Pocałunek cienia" - opis

4. "Przysięga krwi" - opis

5. "W mocy ducha" - opis

6. "Ostatnie poświęcenie" - opis

Autor: Richelle Mead

Tłumaczenie: Monika Gajdzińska

Seria: Akademia wampirów

Wydawca: Nasza Księgarnia

Moja ocena: zasłużone 9/10

„Pomyślałam, że nie można się zmusić do miłości. Albo jest, albo jej nie ma. Jeśli nie, trzeba umieć się do tego przyznać. A kiedy się kogoś kocha, należy robić wszystko, żeby ten ktoś był szczęśliwy.” [„W szponach mrozu”]

Każda książka ma swoją własną rzeczywistość. Jedne lepszą, inne trochę gorszą, ale wszystkie mają jedną wspólną cechę. Każda z nich żyje tylko dzięki wyobraźni czytelnika. Jednak tylko niektóre porywają czytelnika w swój świat tak, że bez wahania przeniesiemy się w świat fantastyki. Do takich z pewnością należy seria Richelle Mead o Rose Hathaway, dampirce połączonej niezwykłą więzią z ostatnią przedstawicielką arystokratycznego rodu Dragomirów.

„Rose jest w czerwieni, lecz nigdy w błękicie. Ostra jak kolec, dzielna nad życie.” [„Pocałunek cienia”]

[Pozwolicie, ze oszczędzę sobie wstawianie opisu fabuły pięciu tomów, bo zajęłoby to trochę miejsca... Ogólnie ciężko będzie ogarnąć je wszystkie w jednej recenzji, ale cóż, spróbuję.]

Na przestrzeni pięciu tomów przez tytułową Akademię przewija się mnóstwo postaci. Każda z nich jest na swój sposób ciekawa i interesująca. Richelle Mead udzieliła im wszystkim dużo uwagi, dzięki czemu stają się one plastyczne i niezwykle realistyczne, jak na istoty fantastyczne, oczywiście. Szczerze, nawet zdarzały się momenty, kiedy zupełnie zapominałam, ze znajduję się w otoczeniu wampirów. Cóż, wampirów o ludzkich odruchach.

„Nie dobijaj się tym, co mogłaś, albo powinnaś była zrobić. Przeszłość jest już za nami. Ruszaj ku przyszłości.” [„Przysięga krwi”]

Nie da się ukryć, najwięcej uwagi otrzymuje główna bohaterka serii, Rose. Tak jak i w poprzednich częściach Hathaway prowadzi narrację i trzeba przyznać, ze całkiem zgrabnie jej to wychodzi. Opisy Rose są zawsze dynamiczne, także słynne wynurzenia, jakie w zwyczaju mają główne bohaterki, zostały ograniczone do minimum, dzięki czemu akcja staje się płynna i bezzwłocznie wciąga czytelnika.

Sporym ułatwieniem były przypomnienia umieszczane zwykle na początku książki. Autorka sumiennie zadbała, żeby wszystko okazywało się jasne i przejrzyste, więc później nie ma nawet cienia szansy na zagubienie w wydarzeniach. Domyślam się, ze będzie to istotne dla osób, które czytają poszczególne tomy ze znacznymi odstępami, więc za to plus dla pani Mead.

„... Fakt, że żyjemy oznacza, że powinniśmy żyć – spierał się (Adrian). – Zwłaszcza, jeśli i tak dostaliśmy dodatkowy czas.” [„W mocy ducha”]

Zawsze w pierwszej kolejności oceniam pomysł na historię, dlatego niezwykle ucieszył mnie fakt, że pani Mead wykreowała porywającą, wielowątkową opowieść.  Każdy wątek idealnie wpasowywał się w pozostałe, a żadne wydarzenie nie było bezpodstawne. Nigdy także nie czułam się znużona, gdyż wydarzenia następowały po sobie z ogromną szybkością, nie dając chwili wytchnienia. Mam tu na myśli przede wszystkim szósty tom, „Ostatnie poświęcenie”, chociaż pozostałe również na tym polu nie ustępują.

„Czasem zależy nam na kimś i lubimy spędzać z nim czas, ale to nie wystarcza, żeby być razem.” [„Ostatnie poświęcenie”]

Jestem trochę zmartwiona tym, że to już koniec przygód Rose, jednakże nie żałuję ani jednego momentu spędzonego  w Akademii Wampirów. Przebijając się kolejno przez wszystkie sześć tomów seria powoli stawała się jedną z moich ulubionych, wypierając takie tytuły jak „Żelazny król”, czy Trylogię Czasu. A to już coś! Na szczęście Mead szykuje już kolejną serię, gdzie spotkamy się z tymi samymi bohaterami, a także wieloma innymi, jednak nie jestem pewna, czy „Kroniki krwi” przebiją Akademię...

A tak na marginesie, myślicie, ze nowa seria to odcinanie kuponów, czy może raczej szansa na rozwinięcie niektórych wątków?