"Zapiski (pod)różne", czyli Marcepankowa wyjechała na wakacje (I)

"Zapiski (pod)różne" będzie to cykl pseudo-recenzji, a raczej mini-opinii o książkach, które przeczytałam będąc poza domem, na jednej z wakacyjnych wypraw. Wszyscy wiemy jak trudno wtedy o komputer, a do tego jeszcze dostęp do Internetu. No cóż, cudów nie ma, ale trzeba sobie jakoś radzić. Właśnie dlatego powstał ten cykl.Duszę bezlitosnego recenzenta zostawiłam w domu, dlatego nie spodziewajcie się tutaj opinii bardzo krytycznych, raczej delikatnie zasugeruję, która książka podobała mi się bardziej niż pozostałe. Dobra, przejdźmy do konkretów. Reguły (albo ich brak) "wyjdą w praniu."

W przypadku „Niemożliwe” Nancy Werlin mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że książka mi się podobała. Nie nazwałabym tej powieści rewelacyjną, ale przecież na wakacjach, na leżaku przy basenie ostatnią rzeczą, o jakiej myślę jest szukanie górnolotnych epitetów robiących z opinii rzeź.
Dobra, zacznijmy od minusów.. Dialogi nie są najmocniejszą stroną tej książki, to po pierwsze. Wiele razy wydawały mi się wymuszone i strasznie nienaturalne, co aż kuło w oczy. Ucierpiał na tym także język powieści, jednak nie aż tak, żeby „Niemożliwe” było trudne w odbiorze. Wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej go upraszcza, co na pewno przeszkodzi w miłej lekturze dociekliwym czytelnikom, jednak zważając na to, że odbiorcą docelowym jest nastoletni osobnik płci żeńskiej, akurat jemu (w tym przypadku jej) nie będzie to przeszkadzało.
Natomiast bardzo podoba mi się sam pomysł na książkę. Wykorzystanie starej ballady „Targ w Scarborough” jako motywu przewodniego nadaje tej powieści oryginalności nawet pomimo tego, że pozostałe części nie są nowością. Ani wątek romantyczny, ani bohaterowie nie zaskakują, natomiast element staroangielskiej ballady, według mnie, ratuje tę książkę. Co prawda, ci, którzy nawet na wakacje nie gubią swojej duszy surowego recenzenta, oni raczej będą lekko rozczarowani, ale co do pozostałych nie mam wątpliwości, że „Niemożliwe” im się spodoba.

Opis na LC

Moja ocena: 7/10

Z kolei „Przędza” od Gennifer Albin jest książkę wręcz niesamowitą. Dawno nie czytałam tak dobrej powieści młodzieżowej, a w tym zdaniu nie ma grama przesady. Koniec zachwytów, przejdźmy do konkretów. Wyobraźcie sobie alternatywną rzeczywistość, w której każdy przedmiot, osoba, miejsce, a nawet jednostka czasu ma własne włókno, a które wszystkie razem tworzą wielką tkaninę odzwierciedlającą nasz świat. Ciekawe, prawda? A co równie ważne, tego jeszcze nie było. Być może właśnie dlatego ta historia zyskała w moich oczach tak wiele? Przyznam się szczerze, że dostrzegam pewne podobieństwo do Igrzysk Śmierci. Najwięcej tych części wspólnych widać w głównej bohaterce. Adelice jest przede wszystkim odważna, trochę nierozważna, ale to dlatego, że nie mówią jej wszystkiego, co dzieje się wokół. Nie przypomina Wam to trochę naszej Katniss? Być może to moja chora fantazja, ale załóżmy, że właśnie tak to odbieram. Dalej. Pal licho świat przedstawiony, już sama historia Adelice jest ciekawa i nawet dla niej samej warto by było sięgnąć po „Przędzę”. Wraz z młodziutką, bo zaledwie szesnastoletnią bohaterką już na pierwszych stronach wkraczamy w realia pełne kłamstw i niebezpieczeństw niewidocznych tak od razu. Komu można zaufać, a do kogo odnosić się z rezerwą? Napięcie jest tutaj stopniowane i brak tu jakiejkolwiek schematyczności, jeśli pominąć moje domysły. Naprawdę nie potrafię znaleźć nawet najmniejszego niedociągnięcia. No, może mogłabym się przyczepić do niewyjaśnienia pewnych wątków, ale przecież od czego są kolejne tomy?

Opis na LC

Moja ocena: 9/10

Przejdźmy teraz do z pewnością najsłabszego ogniwa dzisiejszego zestawienia – „Nie zadzieraj z nianią” Natalie Fields. Przyznam się szczerze, gdybym wzięła się za tę książkę w innym momencie roku, nie zostawiłabym na niej suchej nitki. Ale dobra, mam wakacje, postaram się był miła. A bo płytka, przewidywalna i brak w niej wartkiej akcji. Należy jednak zauważyć, że akurat ta książka adresowana jest do tych mniej rozgarniętych nastolatek. Nie wiem, co mnie podkusiło, żeby po „Nie zadzieraj z nianią” sięgnąć, ale już po lekturze mogę powiedzieć, że nawet nie żałuję. Raz, że książeczka jest naprawdę króciutka, przeczytanie jej, (jeśli wierzyć Kindle’owi) zajęło mi tylko godzinkę. Dwa, że w odróżnieniu od większości opowiastek tego pokroju, ta zawiera morał. A to akurat dobrze, nawet bardzo dobrze. Podsumowując, „Nie zadzieraj z nianią” to książka lekka, przyjemna, ale bez rewelacji, zresztą jak każda z cyklu wydawniczego Nie Dla Mamy, Nie Dla Taty, Lecz Dla Każdej Małolaty. A co mi tam, pobędę chwile mało rozgarniętą nastolatką i przyznam, że ta książka nie była aż taka zła, jak mogłoby się wydawać.

Opis na LC

Moja ocena: 6/10