Marcepankowa wyjechała (III)

Gdy wszyscy wokół kłamią, komu zaufasz?
Świat Allie legł w gruzach. Jej ukochany brat zaginął, a ona została aresztowana – kolejny raz. Rodzice podejmują desperacką decyzję o wysłaniu dziewczyny do elitarnej szkoły z internatem. Akademia Cimmeria nie jest jednak zwyczajną szkołą. Panują tu dziwne zasady, a uczniowie to w większości bogate dzieci wpływowych rodziców. Kiedy jedna z uczennic zostaje zamordowana, Allie zaczyna rozumieć, że Akademia Cimmeria skrywa mroczny sekret. Czy w jego odkryciu pomoże dziewczynie przystojny Sylvain? A może outsider Carter?
Jaką tajemnicę kryje historia rodziny dziewczyny? Kim tak naprawdę jest Allie?

Po stracie brata, Allie zmieniła się w prawdziwą buntowniczkę. O, będzie fajnie. Może rozniesie szkołę w pył, czy coś? I rzeczywiście, Cimmeria nie pozostanie długo w jednym kawałku, ale już nie za sprawą Allie, gdyż wystarczyło kilka dni kary, żeby główna bohaterka straciła swój urok niegrzecznej dziewczynki. A szkoda.
Szczerze? Po tych wszystkich mega pozytywnych recenzjach spodziewałam się trochę więcej akcji, a tak naprawdę, przez pierwszą połowę książki Allie tylko wpada w ramiona któregoś ze swoich chłopaków. Muszę natomiast przyznać, ze jestem na plus zaskoczona końcówka książki, która rzeczywiście „wymiata”. Niestety nie rekompensuje to w całości wcześniejszych rozdziałów.
Podsumowując: całkiem fajne, ale bez fajerwerków. Mimo, ze akcja nie biegnie równomiernie szybko przez całą książkę, to C. J. Daughterty nadrabia zgrabnie przygotowaną, choć jeszcze nierozwiniętą intrygą. A na konsekwencję liczę w kolejnym tomie, po który oczywiście sięgnę. Ot, z czystej ciekawości.

Moja ocena: 6/10

Współczesna dziewczyna. Przystojny młodzieniec. Pełen przepychu Paryż. Intryga na szczytach władzy. Historia poza czasem. Odkąd Anna dołączyła do tajnego grona podróżników w czasie, przygoda goni przygodę. Jednak w samym środku egzaminów maturalnych do dziewczyny docierają straszne wieści – jej ukochany Sebastiano zaginął w Paryżu w czasach kardynała Richelieu. Anna natychmiast udaje się w pełną niebezpieczeństw podróż i rzeczywiście znajduje Sebastiana w Paryżu. Ale to nie koniec problemów, chłopak bowiem jest muszkieterem kardynała i nie ma pojęcia, kim jest Anna. Czy uda się przywrócić mu pamięć? 

Wiecie co? Chyba zjechałabym tę książkę bardziej, gdybym nie miała takiego kredytu zaufania do Evy Voller. Zresztą, sama nie wiem, skąd się wziął, ale to jest chyba mniej ważne niż to, ze moim zdaniem kontynuacja Magicznej Gondoli jest napisana o wiele słabiej niż pierwszy tom. Dlaczego? Już wyjaśniam.
Po pierwsze, autorka widocznie nie miała pomysłu na kolejne wydarzenia. Podczas czytania nieustannie towarzyszyło mi uczucie déjà vu. Tak naprawdę, Złoty most jest niczym więcej niż zbitkiem wydarzeń znanych już z Magicznej gondoli. Książkę dobija fakt, ze nawet i Sebastianowi zafundowano już tak stary chwyt jak amnezja. Jakby tak nie patrzeć, to zmieniło się tylko miasto. Czy nie lepiej byłoby pozostać przy samej pierwszej części?
Przykro mi wystawiać tej książce tak niską notę, zwłaszcza po tak dobrym początku serii, ale cóż zrobić, szczerość to podstawa. Nie chcę jednak zsyłać tej powieści na wygnanie, przecież znalazło się w niej coś godnego uwagi – chociażby lekki język. Jeśli komuś to w zupełności wystarczy – Złoty most powinien się spodobać.

Moja ocena: 3/10