Pięć grzechów głównych powieści paranormal romance

Źródło

Tytuł: Zmierzch

Oryginalny tytuł: Twilight

Autor: Stephenie Meyer

Tłumaczenie: Joanna Urban

Seria/cykl wydawniczy: Zmierzch #1

Wydawca: Dolnośląskie

Liczba stron: 416

Przyrzekam, ostatni raz pozwoliłam klasie wybrać lekturę dodatkową. Jeśli jeszcze kiedyś zdecyduję, że nie będę się wtrącać – niech ktoś mnie kopnie. Mocno. Może posłużyć się argumentem, że kiedy ostatni raz odpuściłam, musiałam poświęcić mój cenny czas, żeby po raz kolejny przeczytać „Zmierzch”. Powiem tak: ta książka nie była jakoś wybitnie zła, ale z pewnością nie reprezentuje sobą tak wysokiego poziomu, żebym chciała się zgłębiać w historię Belli i Edwarda więcej niż raz. Ot, takie dno bez wodorostów. Ale zacznijmy od początku, czyli od fabuły:

Siedemnastoletnia Isabella Swan przeprowadza się do ponurego miasteczka w deszczowym stanie Washington i poznaje tajemniczego, przystojnego Edwarda Cullena. Chłopak ma nadludzkie zdolności - nie można mu się oprzeć, ale i nie można go rozgryźć. Dziewczyna usiłuje poznać jego mroczne sekrety, nie zdaje sobie jednak sprawy, że naraża tym siebie i swoich najbliższych na niebezpieczeństwo. Okazuje się, bowiem, że zakochała się w wampirze...

Tym sposobem przechodzimy do pierwszego z pięciu grzechów głównych powieści typu paranormal romance. Zapraszam!

1.       Fabuła – prosta i do bólu przewidywalna. Ja wiem, że kiedy Meyer to pisała, to książek podobnych albo w ogóle nie było, albo było ich bardzo mało, ale chyba nie zwalnia to z kreatywności, prawda?
Dodatkowo akcja rozłożona jest nierównomiernie, ponieważ wszystkie ciekawsze akcje autorka przerzuciła na koniec. A jak ktoś nie doczyta do końca, bo padnie z nudów?

2.       Koszmarny styl – pełen powtórzeń, a dialogi są sztuczne i pisane jakby bez polotu. Pal licho niewyszukaną fabułę, już grafomański styl Meyer powinien być wystarczającym powodem, żeby zamiast „Zmierzchu” przeczytać coś chociaż troszkę bardziej ambitnego.

3.       Papierowi bohaterowie – w sumie, to w tym podpunkcie chodzi mniej więcej o to samo, na co zwracałam uwagę mówiąc o fabule. Już z opisu książki możemy wywnioskować, że Bella raczej postacią wyszukaną nie będzie. Spodziewamy się nudnej nastolatki obrażonej na cały świat i co tu dużo mówić, taką właśnie napotykamy. Niedługo potem poznajemy także drugiego głównego bohatera – właśnie Edwarda. Ten z kolei jest aż przerysowany. Inteligentny, ma ciało adonisa, przystojny, ma ciało adonisa, darzy naszą nudną bohaterkę sympatią, a co najważniejsze… ma ciało adonisa!
Z postaci głównych to by było na tyle, w „Zmierzchu” przewija się też multum postaci drugoplanowych, jednak nie zaprzątajmy sobie nimi głowy. Nic nie może przyćmić szczęścia Belli i Edwarda.

4.       Wątek romantyczny - Żeby choć trochę ubarwić nędzny żywot głównej bohaterki, autorka postanowiła na jej drodze postawić nie kogo innego, tylko właśnie Edwarda. Oczywiście nikt nie domyśla się, że Edzio nie do końca jest człowiekiem, ale cicho sza, potrzymajmy jeszcze ludzi w niewiedzy. W każdym razie, nawet moje wypracowanie na polski ma więcej polotu. Całość można streścić w dwóch (w porywach do trzech, jakby się rozpisać) zdaniach. Kolejność chronologiczna. Edward spotyka Bellę po raz pierwszy w malowniczej scenerii sali biologicznej i omal nie dławi się obrzydliwym (życzliwi mówią, że truskawkowym) zapachem dziewczyny. Edward ratuję Bellę przed roztrzaskaniem przez samochód, przez co jego przyszła wybranka serca zaczyna go prześladować. Edward każe jej spadać, bo jest „niebezpieczny”… ale sam po pięćdziesięciu stronach chyba o tym zapomina. Ładna bajka?

5.       Dalej o wątku romantycznym – tym razem o tempie rozwoju uczucia. Od miłości do nienawiści przecież tylko jeden krok rozdział. Tak właśnie tyle zajęło Belli przejście od uważania Edwarda za „agresywnego dziada” do „upadłego anioła o ciemnych oczach”. Tak, to są cytaty.

Podsumowując, dzieło Meyer to z pewnością dzieło prekursorskie, to już autorce przyznajmy. Szkoda tylko, że jej następcy zrobili to lepiej. „Zmierzch” raz przeczytać można, ale dwa to już przesada, ponieważ nie wnosi nic nowego, a wręcz razi naiwnością. Jak dla mnie, jest to po prostu kolejna powiastka o nierealnej miłości dla średnio rozgarniętych przedstawicielek płci pięknej w wieku 13-16 lat.