Spontanicznie: o co chodzi ze Sztukaterem?

Źródło

Post będzie trochę inny niż zwykle, ale jestem zaniepokojona tym, co się dzieje. Dla przestrogi. Chcę tylko zaznaczyć, że taka jest moja opinia, jeśli ktoś jest zadowolony ze współpracy z tym portalem, bardzo się cieszę :) Może to po prostu ja nie umiem się dogadać.

Niektórzy wiedzą, inni może nie, niedawno zakończyłam współpracę z portalem Sztukater. Powód był bardzo prosty: nie byłam w stanie sprostać ich wymaganiom. Dla mnie czytanie i pisanie o książkach miało być przyjemnością, traktowałam to jako hobby. Portal nie miał żadnych interesujących książek do zaoferowania (poezja, literatura religijna i mój hit: słowniki. Weź tu napisz recenzję słownika. Na 450 słów.), wymagał natomiast, żebym wysyłała im wszystkie swoje teksty. Coś (konkretnie co najmniej 3 książki w miesiącu) musiałam jednak zamawiać, a że nie do końca trafiało to w moje gusta, nie mogłam napisać o tym ładnie recenzji, więc tak to odwlekałam i odwlekałam… W końcu zorientowałam się, że nie tędy droga. Nie potrzebuję mieć z tego korzyści majątkowych, ale książki zawsze kojarzyły mi się z przyjemnością, co nie do końca pokrywało się z wizją pisania recenzji słownika. Postanowiłam zrezygnować. No cóż, nie dogadaliśmy się, trudno się mówi.

Nie chciałam się z tym głośno obnosić, bo nie czułam potrzeby robienia portalowi Sztukater negatywnej opinii, ale poziom dyskusji, która toczy się na grupie blogerów zaczytanych na fejsbuku woła o pomstę do nieba. Blogerzy szczerze wypowiedzieli swoje opinie o współpracy ze Sztukaterem (tak, ja też). Warto zaznaczyć, że każdy z nas zrobił to kulturalnie, nie obrażał nikogo, przedstawiliśmy tylko, jak wygląda współpraca z portalem. Wygląda jednak na to, że redaktorzy portalu nie są w stanie znieść konstruktywnej krytyki, więc mieszają z błotem blogerów, dla których przecież pisanie o książkach to hobby, a nie praca na pełen etat. Co usłyszeliśmy?

„Zatem moi drodzy, zrozpaczeni, poszkodowani przez życie blogerzy, zanim zaczniecie spamować grupy na FB, jacy to jesteśmy źli a jacy Wy cacy, zastanówcie się, dlaczego stajecie się potworami, raniącymi ludzi, którym zależy na dostępie do kultury w formie nieodpłatnej, którzy się starają, wierzą w ideały i piękno tego świata!
Osoby z nami współpracujące, uderzcie się w pierś, zastanówcie się, czy współpraca z nami była taka kiepska... Nikt Was nie trzymał na siłę, odeszliście na własne życzenie, zostaliście wywaleni za olewactwo! To że jesteśmy frajerami, to nie znaczy, że przez Wasze szkalowanie na grupach mają cierpieć ludzie, którym naprawdę zależy na zmianach w tym niezwykle skomercjalizowanym kraju!
Oto my! Zastanówcie się, zanim oczernicie naszą działalność, My na Was nie psioczymy! My Wam dziękujemy za to, że byliście z Nami!”

Co tu dużo mówić, jestem co najmniej  zniesmaczona. Cieszę się, że odeszłam. W sumie, to powinnam podziękować od razu po tym, jak dostałam na dzień dobry 20 (słownie: dwadzieścia) stron regulaminu.