Gdyby Edward był kosmitą

Źródło

Tytuł: Obsydian

Tytuł oryginału: Obsidian

Autor: Jennifer L. Armentrout

Wydawnictwo: Filia

Seria: Lux #1

Liczba stron: 400

[źródło: lubimyczytac.pl]

„-Następne pytanie?
-Czemu jesteś takim wielkim dupkiem?
-Wszyscy muszą być w czymś dobrzy,nie?”

Mnóstwo ludzi na całym świecie zakochało się w serii Lux, ale ja do nich nie należę. Nie mam nic do ludzi, którym seria się spodobała, naprawdę. Szczerze mówiąc, zastanawiam się, czemu sama do nich nie należę, ponieważ w „Obsydianie” znajdziemy wszystko, czego powinnam wypatrywać w książkach: oszałamiającego i wrednego sąsiada z naprzeciwka, nieśmiałą i zadurzoną w książkach dziewczynę, relację opartą na miłości i nienawiści pomiędzy wcześniej wspomnianymi, radosną siostrę głównego bohatera i przyjaciółkę bohaterki w jednym, okropną byłą dziewczynę pojawiającą się za każdym razem, kiedy bohaterowie zaczynają się do siebie zbliżać oraz rodzica, którego przez większość czasu nie ma. Mam kontynuować? Nawet jeśli zdążycie już to rozgryźć, pani Armentrout zdoła was czymś zaskoczyć, spokojnie. Nawet teraz z uśmiechem wracam do zabawnych dialogów czy ciekawych scen, ale to nie wystarczy, żeby do świadomości nie przenikała myśl, że tak naprawdę nie wiem, po co to czytam, skoro książka tak bardzo mnie denerwuje. Ale zacznijmy od początku, czyli od fabuły.

„Witamy w Zachodniej Wirginii, świecie zagubionych modeli.”

Trzy lata po śmierci męża, mama Katy postanawia, że już czas się przeprowadzić, a żeby to zrobić, musi sprzedać cały dobytek życia I przenieść się ze słonecznej Florydy to miasteczka na 500 mieszkańców w zupełnym środku niczego. A konkretnie, w Zachodniej Wirginii. Już pierwszego dnia Katy idzie odwiedzić gołą klatę Daemona (goła klata zaliczona już w pierwszym rozdziale!) nowych sąsiadów. Katy i Dee oczywiście od razu zostają best friends forever, natomiast Daemon rzuca kilka obraźliwych komentarzy, co oczywiście nie przeszkadza mu w pozostaniu najbardziej hot sąsiadem ever (Omójboże, on jest taki wspaniały, jak mógłby zainteresować się kimś takim jak ja). Z biegiem czasu Katy zaczyna dostrzegać, że z jej nowymi przyjaciółmi nie wszystko jest do końca w porządku, a wtedy Daemon ratuje Kat przed atakiem i… reszty się domyślcie.

„-Od tamtego czasu tylko dźga mnie długopisem.
- Pewnie dlatego, że chce cię dźgnąć czymś innym.”

Powiedzcie wampirom „pa pa”, teraz mamy kosmitów. Jestem jak najbardziej poważna. Daemon jest takim Edwardem wersją 2.0 – bardziej humorzastą, bardziej wredną i oczywiście ładniejszą odsłoną Cullena. Szczerze mówić, tak naprawdę według mnie cała książka jest po prostu kolejną kalką Zmierzchu, sceny analogiczne pomiędzy obydwoma książkami są tak zauważalne, że nie sposób tego przeoczyć. Chyba, że „Obsydian” będzie pierwszą książką, jaką weźmiecie do ręki w całym swoim życiu. Wtedy może się podobać, droga wolna. Zaliczyłam jednak facepalma, kiedy pani Armentrout nabijała się ze Zmierzchu, podczas gdy jej historia jest. Dokładnie. Taka. Sama.

Niewątpliwie ta książka zdobędzie wielu fanów, ale niestety mam wrażenie, że moja krótka, acz burzliwa znajomość z panią Armentrout właśnie po tym tomie się zakończy. Jeśli ktoś jeszcze ma wątpliwości, czy ta książka jednak nie zawiera jakichś wartości moralnych, polecam obejrzeć trailer. Naiwni.

MOJA OCENA: 3/10