Bieg po księcia

Tytuł: Jedyna

Oryginalny tytuł: The One

Autor: Kiera Cass

Tłumaczenie: Małgorzata Kaczorowska

Cykl: Selekcja (tom 3)

Wydawnictwo: Jaguar

Data wydania: 10 września 2014

Liczba stron: 320

America jest jedną z czterech dziewcząt, które utrzymały się w ścisłej czołówce Eliminacji. Ukochana przez zwykłych ludzi, znienawidzona przez obecnego króla, dziewczyna wciąż nie jest pewna swych uczuć. A jednak nadchodzi moment ostatecznego wyboru, tym trudniejszego, że cały los Illei może spoczywać właśnie w rękach Ami.

Czy dziewczyna powróci do swej dawnej miłości, czy zdecyduje się zostać królową i podjąć walkę o lepszy świat dla siebie i wszystkich mieszkańców Illei? [źródło: lubimyczytac.pl]

Hmmmm. Co o tym myśleć, co o tym myśleć, co o tym myśleć… Tak naprawdę nie jestem do końca pewna, co sądzić o tej książce. Z jednej strony, podoba mi się, że autorka zakończyła serię w sposób może nie do końca dobry, ale przynajmniej logiczny. Nie tak jak inne *kaszel* Niezgodna *kaszel* autorki robią. Z drugiej strony, jestem trochę zawiedziona.

Dlaczego?

Tak jakoś. Ponieważ nic tak naprawdę nie jest proste. Spędziliśmy całe dwie książki uważając, że w świecie Selekcji i jej bohaterów, nic nie jest proste. A teraz, w części finałowej, wszystko zostało uproszczone. Karolcia doesn’t approve.

Eksponat A: Spłaszczenie emocji

Jedno słowo, a raczej imię: Maxon.

Dla tych, co czytali “Jedyną”, to słowo wystarczy, żeby zrozumieć, o co mi chodzi. Tym, których to ominęło, przedstawię to w inny sposób. Chyba nie muszę powtarzać, że wciąż całkowicie jestem Team Maxon, jednak jest jedno „ale”. Należę do Teamu Maxona Który Ma Różnorodne Uczucia.  Nie doTeam Maxon Jestem Wściekły, Więc Dajcie Tutaj Jakąkolwiek Dziewczynę.

Gniew Maxona często jest uzasadniony, zwłaszcza jeśli zauważymy, że America wciąż nie przestała być wkurzająco przewidywalną bohaterką. Ale wciąż jest on taki… jednowymiarowy. Nie kupuję tego, ponieważ Maxona często nękają… napady złości. Dobrze przeczytaliście. Książę wpada w furię. I to nawet nie taka chociaż dojrzałą, tylko taką:

Hej, Maxonie, już dawno było za późno, bo sam zgodziłeś się na Selekcję. A furia to naprawdę nie jest dobry sposób na rozwiązywanie problemów, zwłaszcza takiej rangi jak rządzenie krajem. Weź to sobie do serca.

Eksponat B: Aspen

Co do Aspena… może nawet nie zaczynajmy tego tematu.
W tej chwili nie mam o Aspenie nic do powiedzenia. Była impreza, był alkohol i tak wyszło. Koniec historii. Basta. Finito.

Eksponat C: Zakończenie do popłakania

To prawda, nie jest aż tak źle jak w przypadku Veronici Roth. Chociaż Roth przynajmniej miała na tyle przyzwoitości, żeby „Wierna” zakończyła się w sposób cywilizowany. Nielogiczny, ale cywilizowany. Nie wpadła w szał zabijania. Nie odwróciła charakteru bohaterów o 360˚. Zakończyła serię w dokładnie ten sam sposób, w jaki ją zaczęła. Nawet, jeśli po drodze złamała kilka serc. Ale nieważne, to zaczyna być nieskładne.

A w sumie, to w “Jedynej” też mało co się ze sobą składa. Płynność akcji jest tak ważna w książkach! Historie nie powinny się składać z oderwanych od siebie puzzli, ale tworzyć jedną, zgrabną całość! Tok akcji powinien być logiczny! Dialogi potrzebują naturalności, a nie wymuszonych kwestii! Wyjściem z każdej sytuacji nie powinno być po prostu zabicie kogo popadnie! I każda z tych śmierci jest zupełnie bezcelowa i nie wnosi nic konkretnego do fabuły. Tego też nie kupuję.

Ale nawet pomimo tego wszystkiego, „Jedyna” wciąż jest zakończeniem całkiem dobrej serii.

Selekcja zaczęła się wspaniałym pomysłem i potencjalnie dobrymi bohaterami. I nawet jeśli w „Jedynej” coś się popsuło i nie zdołała ona osiągnąć poziomu poprzednich części, to przecież wciąż jest częścią pewnej wartej uwagi serii Young Adult.

Więc, jeśli pytacie mnie o zdanie, droga wolna. Łapcie „Jedyną” nawet jeżeli jedynym motywem jest dowiedzenie się, jak kończy się ta historia.

*offtopic* Ta. Okładka. Jest. Taka. Śliczna.