ZAZ kontra Kwiatkowski*

W piątek, 5 grudnia, fani muzyki francuskiej mieli okazję na żywo usłyszeć potężny głos malutkiej Isabelle Geoffroy, znanej szerzej jako ZAZ. Impreza odbyła się w ramach festiwalu Francophonic w warszawskim klubie Progresja.

Koncert rozpoczął się z dość sporym opóźnieniem wynikającym niestety z winy organizatora. Koło godziny 20, kiedy to ZAZ miała wyjść na scenę, przed Progresją ustawiła się ogromna kolejka, z którą obsługa klubu nie mogła sobie sprawnie poradzić. Relacje o staniu na mrozie i niewystarczających przeszukań pod względem niebezpiecznych przedmiotów znam z drugiej ręki, ponieważ wraz z mamą pojawiłyśmy się sporo wcześniej. Dzięki temu mogłyśmy zająć bardzo dobre miejsca prawie pod samą sceną. Tuż przed koncertem ludziom jednak zrobiło się mnie żal, bo ze względu na mój wzrost nic nie widziałam. Dzięki ich życzliwości stałam pod samą barierką, co zapewniło mi najlepszy widok na artystkę i jej fantastyczny zespół.

Trochę trudno zaklasyfikować ZAZ do jednego gatunku muzycznego, jednak z pewnością daleko jej do rocka, którego zwykle słucham. W związku z tym na pewno nie spodziewałam się, że atmosfera w klubie Progresja dorówna temu, co czułam podczas koncertu Florence + The Machine w czerwcu. Drobniutka Isabelle jednak już od pierwszego utworu sprawiła, że publiczność jadła jej z ręki. Na początku, dla rozgrzania strun głosowych (naszych i swoich) artystka nuciła wstęp do piosenki On ira. Publiczność miała po niej powtarzać. Co prawda, mało kto na sali miał wystarczająco dobry słuch muzyczny, żeby dokładnie odtworzyć wariacje piosenkarki, ale nikt się tym nie przejmował. Liczyło się tylko to, że wspaniale się bawimy. Po chwili zaczęła się już właściwa część piosenki. 

Okazało się, że jednak bardzo łatwo jest się nauczyć polskiego. Każdą piosenkę ZAZ zapowiadała w naszym ojczystym języku. Jak to zrobiła? Miała ze sobą kartkę z tekstem zapisanym fonetycznie. Publiczność doceniła to i wprost rozpływała się z zachwytu nad wymową artystki. Co prawda, do poziomu polskiego native speakera jeszcze mnóstwo jej brakuje, ale i tak uważam, że to było bardzo urocze.

Tym samym słowem można określić całą osobę Isabelle Geoffroy. Podczas koncertu naprawdę było widać, że scena to jej żywioł i najchętniej by stamtąd nie schodziła. Podczas piosenki Gamine nie można było nadążyć za nią wzrokiem. Cały czas śpiewając, przeskakiwała od jednego muzyka do drugiego, dokuczając im i rozbawiając publiczność. Może to brzmieć trochę ironicznie, ponieważ w tejże piosence znajduje się wers „Je ne suis plus une gamine” („Nie jestem już smarkulą”), a ZAZ tańczyła na całej scenie radośnie jak właśnie taka gamine. Przy okazji zespołu, uważam, że odwalili kawał dobrej roboty. Nawet, kiedy na Francuzki nie było na scenie, bo przebierała się za kulisami, panowie muzycy wcale jej nie potrzebowali i sami świetnie bawili się z publicznością.

Całe przedstawienie dzieliło się na trzy części. Pierwsza z nich, zawierająca tkie hity jak On Ira, Le long de la route czy Laissez moi, podobała mi się najbardziej, ponieważ była najżywsza z nich wszystkich. W drugiej części ZAZ przeszła trochę w klimaty swingowe, co jednak nie oznacza, że się wtedy nudziłam. Les passants i Paris sera toujours Paris to piosenki, które jako jedyne znałam wcześniej, ale w pozostałych bardzo szybko łapałam refren, więc mogłam śpiewać razem ze wszystkimi. Ze środka występu bardzo dobrze też wspominam La révolution des colibris, którą Isabelle poprzedziła krótką opowiastką. Oczywiście po polsku.

W trzeciej części pojawiło się sporo utworów idealnych do kołysania( Si, La lessive), co wykorzystała publiczność. Szkoda, że było tak mało miejsca do tańczenia! Drobna ZAZ przyciągnęła do Progresji tłumy, co szczególnie dało się odczuć podczas jednej z ostatnich piosenek, Je veux. Sama piosenkarka była zaskoczona tym, ile osób znało francuski tekst i śpiewało razem z nią.

Zupełnie nie spodziewałam się, że ktoś taki niepozorny jak Isabelle Geoffroy jest w stanie wnieść na scenę tyle pozytywnej energii. Jeśli podczas występu pojawiły się jakiekolwiek niedogodności, to musiałam być zbyt zajęta, żeby je zauważyć. Absolutnie nie żałuję pieniędzy wydanych na bilet, bo chociaż rozumiałam jedynie jakieś 25% z tego, co ZAZ wtrąciła po francusku, wspaniały humor artystki udzielił się także mnie. Takich rzeczy się nie zapomina! 

*Gwoli wyjaśnienia tytułu, dzień później w Progresja Music Zone występował Dawid Kwiatkowski. Podczas gdy bilety na ZAZ były wyprzedane na długo przed 5 grudnia, na Kwiatkowskiego wejściówki dostępne były nawet w dniu koncertu.