Przygoda, która zaczyna się w Bydgoszczy

Tytuł: Luminariusz

Autor: Agnieszka Stelmaszyk

Seria: Koalicja Szpiegów

Wydawca: Zielona Sowa

Liczba stron: 323

moja ocena: 7/10

- Skonam przez was! – (…)
- Chciałeś powiedzieć bez nas! (..)
[s. 309]

Powoli zaczynam dochodzić do wniosku, że za często słyszę o kiepskich polskich autorach. Niestety, właśnie z tym epitetem.  Wiecie co, to trochę jak z Coelhem. Odkąd na stronach kwejkopodobnych zaczęły pojawiać się kiczowate cytaty podpisane tym nazwiskiem, ludzie nagle zaczęli powyższe nazwisko kojarzyć, ale niestety nie z książkami. Przykre.

O czym ja to… A, dobra, wróćmy do tematu dzisiejszej recenzji, czyli do „Luminariusza” Agnieszki Stelmaszyk. Dlaczego wspomniałam o Coelho? Z bardzo prostego powodu. Ludzie oceniają go, nie przeczytawszy ani jednej jego książki. Dlaczegóż więc, my, czytelnicy, mamy z tego samego powodu odrzucać polską literaturę? Przyznam się szczerze, że przez jakiś czas świadomie odrzucałam polskich autorów na rzecz jakiegoś zagranicznego bubla (tak, mam na myśli te wszystkie denne paranormal romance), ale teraz jestem już o cały tydzień starsza (i może nawet mądrzejsza), więc mogę śmiało powiedzieć, że pierwszy tom Koalicji Szpiegów nawet mi się podobał.

Robert znajduje dziwny list. Sugeruje, że ktoś maczał palce w wypadku jego rodziców. Tylko kto? I dlaczego? W chwili, gdy zaczyna zadawać niewygodne pytania, robi się naprawdę niebezpiecznie. Gdyby Robert był zwykłym trzynastolatkiem, zapewne by się wycofał, albo zgłosił sprawę policji. Ale Robert nie jest zwykłym chłopcem, a policja na niewiele się zda, gdy w grę wchodzą szpiedzy i ich międzynarodowe koalicje… [opis z okładki]

Przyznam się szczerze, że nie znam innych książek Pani Stelmaszyk, jednak wiem, że dla kilku  z nich grupą docelową są te dzieci, na oko 9-12 lat. Także tutaj autorka trzyma się starej, sprawdzonej publiczności, która przecież nie powinna być za bardzo czepialska, prawda? Teoretycznie rzecz biorąc, na powieści Pani Agnieszki czuję się nieco zbyt stara, ale póki mi jeszcze wypada, mogę czasami zająć się czymś dla młodszych czytelników. Problem w tym, że ja się trochę bardziej czepiam. 

Spokojnie, od razu mogę uspokoić, że tak źle nie było. A nawet na tyle dobrze, że mniej wymagający nawet nie zwrócą uwagi na drobniejsze niedociągnięcia, które są skutecznie maskowane przez chociażby wartką i nawet ciekawą akcję. Co prawda brak tu zaskakujących zwrotów akcji, a zakończenie jest dosyć oczywiste, to myślę, że we właściwej grupie docelowej nie będzie z tym problemu.

Przejdźmy do bohaterów. Wbrew opisowi, bohaterów głównych mamy trzech, a nie jednego. Co ich łączy? Cóż, rodzice każdego z nich zginęli, pracując nad jakimś wynalazkiem.  Poza tym, wszyscy mają po trzynaście lat, co okazuje się kluczowe dla historii. Właśnie, lat trzynaście, a nie trzydzieści. Tutaj widzę najpoważniejszy błąd w tej książce. Ogólnie rzecz biorąc, bohaterowie „Luminariusza” to tak naprawdę jeszcze dzieci, jednak nie stoi to na przeszkodzie samotnym wędrówkom pomiędzy kontynentami. Czy nie wydaje Wam się dziwne, żeby trzynastoletni chłopiec pod wpływem jednego listu spakował się w mały plecaczek i popędził na pociąg do innego miasta, ba, innego kraju, bo kazał mu tak nieznajomy człowiek i to jeszcze za pomocą listu? Do tej pory myślałam, ze takie rzeczy tylko w Ameryce, ale okazuje się, że w Polsce wszystko jest możliwe. Zastanawia mnie tylko, czy taki był zamysł autorki, żeby pokazać te dzieciaki jako osoby niezwykle odważne, nieustannie dążące do odkrycia prawdy. Jeśli tak, to proszę bardzo, udało się. Mam jednak wrażenie, że trzynastolatki z bagażem doświadczeń nie były w planie. Nie moja już jednak głowa, żeby bawić się w „co autor/ka miał/a na myśli”.

Podsumowując, książka ma plusy i minusy. Te drugie umkną raczej uwadze młodszego czytelnika, jednak starszy równie dobrze może je po prostu zignorować. Nawet jeśli jednak postanowimy szaleńczo wypatrywać wad w pierwszym tomie Koalicji Szpiegów, radzę przypomnieć sobie grupę docelową tej opowieści. Wiem, że w tej recenzji coś za często używam tego właśnie argumentu, nie chcę więc, żebyście pomyśleli, że za bardzo bronię tej książki. Nie, po prostu uważam, że sama historia Roberta i jego nowych przyjaciół jest na tyle ciekawa, żeby wydobyć z tej książki choć trochę potencjału. A na jego rozwinięcie mam nadzieję w kolejnym tomie.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję Wydawnictwu Zielona Sowa.