Krótki kurs języka migowego

Źródło

Tytuł: Freak City

Tytuł oryginalny: Freak City

Autor: Kathrin Schrocke

Tłumaczenie: Renata Ożóg

Seria/cykl wydawniczy: powieść bez kontynuacji

Wydawca: Dreams

Liczba stron: 224

„Zawsze myślałam, że spadające gwiazdy brzmią jak tłuczone szkło...”

Spór o to, jak człowiek poznaje świat, trwa już od starożytności, kiedy to filozofowie spierali się, która forma poznania jest bardziej słuszna. Parmenides utrzymywał, że jedynym źródłem poznania jest rozum ludzi, ponieważ zmysły dają nam fałszywe doznania i nie powinniśmy im dowierzać. Po drugiej stronie barykady stali empiryści. Jeden z ich przedstawicieli, Protagoras, uważał, że prawdę poznajemy tylko za pomocą zmysłów. Skupimy się dzisiaj właśnie na tej formie poznawania świata. Według tej teorii, człowiek zdobywa doświadczenia za pomocą pięciu zmysłów: wzroku, węchu, słuchu, dotyku i smaku. Dzięki nim możemy wzbogacać się w wiedzę o świecie, komunikować się, funkcjonować. A gdyby tak jeden z tych zmysłów zabrać? Na przykład słuch? Wyobrażasz sobie takie życie?

Kiedy piętnastoletni Mika poznaje głuchą Leę, jego świat zupełnie się zmienia. Dziewczyna jest bezpośrednia, pełna werwy i... piękna. Żyje jednak w świecie ciszy, do którego chłopak z trudem znajduje dostęp. [źródło: lubimyczytac.pl]

Od kiedy pojawiło się „Gwiazd naszych wina”, pisarze coraz częściej zaczęli podchodzić w swoich książkach do tematu niepełnosprawności i tolerancji. Tak samo, stało się tutaj, chociaż z zamierzenia podobno miało to być romansidło dla nastolatek. Ja wiem, ambitny gatunek to to nie jest, ale cieszę się, że Kathrin Schrocke udało się przemycić do książki trochę mniej sztampowy temat, jakim są ludzie niesłyszący. Czytając „Freak City” mimowolnie staramy się wczuć w ich sytuację, ale nam to nie wychodzi. Z początku współczujemy im, dopiero później zaczynamy dostrzegać, że życie takich ludzi wcale nie jest gorsze. A to za sprawą wplecionych w wielkie Love Story sytuacji codziennych, które pokazują nam, że przy odrobinie chęci można dokonać wszystkiego. Smutne jest tylko to, jak społeczeństwo odbiera niesłyszących. Głupi, niedojrzali bohaterowie nie potrafią zwrócić uwagi na to, co tak naprawdę ważne, niepełnosprawność przekreśla dla nich całą osobowość. A przecież wcale nie musi tak być… Do tego worka wrzucamy przyjaciół Miki, natomiast on sam przynajmniej stara się zrozumieć Leę, zamiast odpuścić. Oczywiście, nie jest to postać idealna, ale właśnie to w nim podziwiam.

Mam trochę mieszane odczucia odnoście tej książki. Z jednej strony, „Freak City” czyta się szybko i przyjemnie, zresztą jak każdą typową młodzieżówkę. Żeby nie było za słodko, to przez losy bohaterów przewijają się smutki i rozczarowania, jednakże książka wciąż wydaje mi się przesłodzona, a co za tym idzie, jest dla mnie za… urocza, a więc i naiwna (nauczyć się nowego języka w dwa tygodnie? Nie w tym życiu). Nie lubię takich książek, ale jestem w stanie dostrzec we „Freak City” pozytywne aspekty, więc raczej zapamiętam ją dobrze. Ale raczej już nie wrócę.

MOJA OCENA: 6/10