Mara Dyer, czyli jak uciec od rozgłosu

Tytuł : Mara Dyer. Tajemnica

Autor: Michelle Hodkin

Cykl: Mara Dyer (tom 1)

Tytuł oryginału: The Unbecoming of Mara Dyer

Wydawnictwo: YA!

Data wydania: 10 września 2014

ISBN: 9788328009745

Liczba stron: 412

Witajcie w świecie kolejnej opowiastki z gatunku romansidła dla średnio rozgarniętych nastolatek. Coś tam ktoś jeszcze wspomniał o wątku paranormalnym, ale nie jestem pewna, czy na pewno chodziło mu o tę książkę.

Jeśli macie ze mną coś wspólnego, to chcieliście przeczytać tę książkę od miesięcy ze względu na przepiękną okładkę oraz wzmiankę o tajemnicy i o dziewczynie, która budzi się w szpitalu, a także nie pamięta nic z pewnej nocy. To właśnie jest mój klimat, a nie to, co tak naprawdę otrzymałam. Przykro mi to mówić, ale kolejny raz zawiodłam się na książce, której wnętrze nie ma nic wspólnego z okładką.

Mara Dyer budzi się w szpitalu I kompletnie nie pamięta, co stało się z jej przyjaciółmi, kiedy budynek się na nich zawalił, natomiast ona sama wyszła z tego niezadraśnięta. Rodzina postanawia się przeprowadzić, żeby uciec od nadmiernej uwagi znajomych i sąsiadów. Za to w nowym miejscu ojciec dziewczyny, prawnik, może wziąć sprawę, którą media interesują się aż za bardzo. Mniej więcej do tego momentu książka była naprawdę ciekawa, więc chciałam wiedzieć, co będzie dalej, tak jak i Mara. Ale nagle do fabuły autorka wprowadza chłopaka, a Mara traci zdrowy rozsądek zainteresowanie tym, czemu ludzie wokół niej umierają. I właśnie w tym miejscu umarło także moje zainteresowanie.  Przecież wiecie, jak bardzo nienawidzę nudy.

Noah Shaw jest tym typem gościa, którego macie uznać za uroczego, bez względu na to, co myślicie o tym typie osobowości. Jest dość arogancki, wygadany I spał z każdą dziewczyną, na którą spojrzał. I mówi z brytyjskim akcentem! W mojej opinii, Noah trochę za często przekracza granicę dupka, jednakże, musiałam się przyzwyczaić z uwagi na to, że chłopak przyćmiewa Marze nawet otaczające ją morderstwa. Cóż za godna podziwu podzielność uwagi. Naprawdę oczekiwałabym, że Mara poświęci trochę więcej czasu tytułowej tajemnicy, nawet jeśli oznacza to mniej uwagi dla wspaniałych mięśni ramion Noaha. Wydaje się, że Mara zresztą i tak nie robi nic innego niż ubóstwianie swojego chłopaka, skoro jej jedyny przyjaciel to ekstremalnie poprawny politycznie mormon.

Jest również scena, w której Mara wygląda „oesusmariapięknie” w sukience, scena, w której Mara krytykuje kreskówkowo wredną nauczycielkę, a także scena, w której Noah wprasza się na lekcję plastyki i rozbiera się, żeby śliniące się dziewczyny mogły go narysować. Im dłużej patrzę na to, co napisałam, tym silniejsze jest przeświadczenie, że to scenariusz telewizyjnego sitcomu.

Okay, wróćmy do umierających ludzi. Przecież to tak jakby ważne. W międzyczasie przewijają się jakieś powracające wspomnienia z dnia wypadku, jednak wciągnięcie się na nowa w tę historię jest poważnie utrudnione ze względu na to, że w międzyczasie pojawiło się tyle scenek niewnoszących nic do fabuły. Mamy jakieś aligatory, ratunek dla psa, porwanie i sprawę sądowa, przy której pracuje ojciec Mary. Wiecie co, to aż boli, kiedy patrzę jak te elementy próbują złożyć się w całość.

Podsumowując, płaskie charaktery, kiepski styl i pomieszane wątki odtrącają mnie od tej książki. Historia jest po prostu taka… bez sensu. Wiem jednak, że jest mnóstwo osób, które tę książkę po prostu uwielbiają. Czemu? Nie wiem. Ale szanuję to. Ba, szanuję nawet to, że niektórzy wciąż chcą to przeczytać. W końcu, spójrzcie na tę okładkę! To jak dla mnie jedyna zaleta tej książki.

MOJA OCENA: 1/10